JOEP VAN DEUDEKOM

Fotografie: André Roos

JOEP VAN DEUDEKOM, cabaretier, tv-maker, presentaties en schrijver

Je zou hem kunnen kennen uit het theater met NUHR (Niet Uit Het Raam), op tv met de Kwis, Het Instituut, Wie Denk Je Wel Niet Dat Je Bent? en How Do They Do It? Of van zijn jeugdboeken of columns.

Ik kom uit een familie waarin eten een belangrijke rol innam. Maar vooral zakelijk dan. Van vaderkant een verleden met een levensmiddelenzaak (‘comestibelen’ met een duur woord). En van moeders kant meerdere bakkerszaken in Amsterdam: Bakkerij Meijssen

Zelf ben ik opgevoed met klassieke A.V.G.-tjes (Aardappelen, Vlees en Groenten) zoals mijn zoons dat noemen, vrijdagse vissticks (ja katholiek!) en in de jaren 70 doorliep mijn moeder een voorzichtige ontwikkeling in pasta’s (macaroni) en een sporadische nasi (zonder peper). Witlof met ham en kaas uit de oven was zo’n beetje het meest exotische dat op tafel kwam. En paardenbiefstuk op zondag, waarvan ik als kind altijd dacht dat dat heel exclusief was, maar waarvan ik inmiddels begrepen heb dat dat vooral heel goedkoop was. Dagelijkse vleesconsumptie was een no-brainer en dat heeft geduurd tot een jaar of 7 geleden en plotseling zag ik het licht. Of beter gezegd, zag ik de aubergine, de kikkererwten en linzen.

Ik ben de kok thuis. Dus niet zo’n man die zich alleen op zondag uitslooft om iets heel ingewikkelds en exclusiefs uit de green egg te toveren om op zijn Instagram te kunnen zetten, nee, ik ben een man die dagelijks kookt. Flexitarisch. Beetje kip nog, af en toe een visje, maar vlees beperkt zich inmiddels tot 1 a 2 keer per jaar de gemarineerde lamskoteletten van slagerij Stut in Laren (sterk aanbevolen, mits goed gevulde portemonnee aanwezig) die ik ook als kerstpakket kreeg van Paul de Leeuw toen we de KWIS nog maakten.

Nog niet veganistisch dus. Kaas, kwark, ei. Te zwaar offer.

Sinds mijn vegetarische kookafslag heb ik natuurlijk Ottolengi ontdekt, ik heb alleen nog niet ontdekt waar zijn exotische ingrediënten binnen één dagmars te verkrijgen zijn. En wat ik bij vegetarisch koken gemerkt heb is dat je net even wat meer je best moet doen dan bij vlees om het interessant te houden. Ik verzamel in mijn telefoon in de notitie ‘Favovega’s’, mijn favoriete vegetarische gerechten. Op zich gaat dat prima, al begint de sleur toe te slaan.

En nu blijk ik ineens een nichtje Janne te hebben van de bakkerstak van de familie die een vegetarisch kookboek heeft geschreven.

Als ik normaliter door een kookboek heen ga scoor ik gemiddeld 1 op 10. Dat wil zeggen, van ongeveer 1 op de 10 gerechten krijg ik zin om ze te maken. Bij Janne haar kookboek loop ik zeker 1 op 3, dus dat is een gunstig voorteken. En alle windstreken zitten door elkaar; Italiaans, Spaans, Thais, Chinees, Indonesisch, Mexicaans en nog vele andere nationale variaties komen aan bod. Eclectisch? Spreekt me ook aan. De meesten kruiden die er in zitten heb ik, maar het is altijd leuk om je kruidenla weer wat uit te breiden.

De gerechten met de vleesvervangers lijken ook veelbelovend, al ben ik persoonlijk niet zo van de vleesvervangers. Ik maak liever iets dat zonder vleesvervangers op zichzelf staat, maar soms is het net lekker voor de bite. Diverse bonensoorten komen langs en dat is een gebied dat ik nog wel wat moet verkennen, maar de gerechten nodigen mij uit dat pad te bewandelen.

En wat veel keuze!!

Het kookboek is helder, met normale ingrediënten, eenvoudig beschreven. Veel mogelijkheden tot alternatieven bij bepaalde ingrediënten. Vaak korte bereidingstijd. Aantrekkelijke foto’s. Maar ook weer niet te aantrekkelijk zodat de moed je in de schoenen zakt. Kortom, ga het maar eens bekijken en proberen en je gaat genieten.

Mijn nichtje. Het zit waarschijnlijk in de familie.